Değer mi hiç?

Başlığı okuduktan ortalama 5 saniye sonra Sezen Aksu’nun ‘Değer mi hiç?’ parçası çalıyorsa kulaklarınızda, doğru yerdesiniz 🙂

Bir işi yaptığınızda patronunuzun sizi takdir etmesi, bir yemek yaptıktan ve yendikten sonra eşinizin size çok güzel olmuş ellerine sağlık demesi, bir projeye aylarca hazırlanırken sonucunun iyi olduğunu gördükten sonra gösterdiğiniz çabanın değdiğini görmek kadar bir insanı gururlandıran ya da mutlu edip havalara uçuran az şeyler vardır şu dünyada. Fakat her zaman olumlu sonuçlarla karşılaşamıyoruz maalesef hayat bize bazen olumsuzu da gösteriyor ki bundan ders alalım diye. Bu durum özellikle sınavlara hazırlanan bir genç için emek ve çaba konusu bir tık daha önemli kalıyor bizim toplumumuzda. Ortalama 18 yaşında olan bir genç üniversite sınavlarına girerken ve o kadar derslerle boğuşurken, etrafında ki tüm insanların sınav hakkında ki fikirlerine maruz kalıp (gerçekçi konuşalım çoğu olumsuz) bir de bunlara kafa patlatıyor.

Erikson’a göre o yaş tam da kim olduğumuzu belirlediğimiz bir yaş aralığı ve o dönemde ki gösterdiğimiz rekabet, yaşanılan stres bir tık olumsuz etkiliyor insanı fakat bu durumun bile insana kattığı, aslında ne kadar olumsuz görünürse görünsün bu zaman dilimin bile insanın olgunluğunun oluşmasına, kötü izler bıraksa da ondan ders çıkarmamıza neden oluyor. Bir genç o anda yaşadığı stresin ardından stresin ne olduğunu, nasıl yönettiğini açıkcası kendini tanımış oluyor. Üniversiteyi kazanıp bir meslek edinmesi de önemli tabiki fakat o anki karakter ve davranış biçimini şekillendiren olguda bir o kadar önemli özet olarak bu çaba ve emek bir şekilde insanı değiştiriyor, geliştiriyor yani, değiyor.

Bu konu romantik ilişkide ve evlilikte de çok önemlidir. Bir danışanım, öyle şeyler kafamda planlıyorum ki onun için, ilişkide ki tüm güzellikleri hak ettiğine yani değeceğine inanıyorum’ dedi. Buna nasıl karar verdiğini sorunca da, çünkü onu ve beni özellikle birbirimize karşı olan çabalarımızı değerli görüyorum. Bize nasip edilen bu ilişkiyi iyisiyle kötüsüyle yaşamaya da değeriz, dedi (Kullandığı cümleleri yazmama izin verdiği için kendisine buradan teşekkür ediyorum.) Değmek eylemi benim için hiç bu kadar anlamlı olmamıştı cümlesini ekledi bir de. Yeri geldi birbirlerini çok mutlu ettiler, yeri geldi çok üzdüler ve kırdılar ama öyle bir yenilenmişlerdi ki danışanım bu durumu solmuş bir çiçeği tekrar canlandırmaya benzetti.

Gösterilen çabanın, emeğin, verilen stresin hatta gözyaşlarının onları sonradan bu kadar mutlu edeceğini bilemediğini dile getirdi. O gözyaşları için, yaşanılan durumlar için hayata teşekkür etmeyi de unutmadı. Çünkü bu yaşanılanlar ne kadar olumsuz olursa olsun, sonucunda ikisinin de çok mutlu olacağı bir gelecek bekliyordu. Verilen tüm çaba buna değecekti. Tartışmalar da öyle. Peki sonucunda bu ilişki bitseydi yine aynı şeyi düşünür müydün diye sorduğumda, ‘tabiki düşünürdüm. Bitmezdi ilişki, iki insan birbirine değer veriyorsa eğer düşseler de birbirlerinin kollarından tutup kaldırılar. Ama bitseydi ben onun kalbini tanıdığım için çok mutlu olmasını ister yine de değdiğini düşünürdüm, çünkü çaba ikimize de yaradı’ dedi. Tartışmaları, o an çok yorulsakta bize iyi gelen ve düzelten çabalarmış hatta bir nevi seni seviyorum demekmiş meğerse diye adlandırdı. Çünkü aslında insanlar birbirlerini sevdikleri için, karşıya değer verdikleri için tartışma içerisine girerler. Orada asıl amaç seni sevip değer verdiğim için çözmeye çalışıyorum mesajıdır.

Aslında burada çabanın sonucu bizi etkiliyor fakat çaba sırasında ki oluşan davranışlar, duygular, azim bunlar bizim az çok karakterimizi gösterirken aynı zamanda oluşturuyorda. Çaba gösterirken bir bireyin düşündüğü şey buna, eşime, işime, projeye değer mi? sorusudur aslında. Bu sorunun cevabı ise sizin için bir motivasyon kaynağıdır. Eğer yapmaktan hoşlanmadığınız fakat yapmak zorunda kaldığınız bir işin projesine çaba harcamaya kalkarsanız sizin için çok yorucu, sıkıntılı olur ki aslında bu işi sevseniz de sizin için durum yine böyle olur fakat bu sefer yorgunluktan bile keyif alırsınız sıkıntı sizi yorarken aynı zamanda iyileştirir de. Yani alt yapıda yine sevmek, sevgini katmak, ona verilen değer ile çabalamak, azmetmek yatar. Annemin bir sözü vardır. Yaptığı yemeklere çok güzel olmuş deyince, bir yemek kaşığı da sevgimi kattım ondandır der hep. Yani çabaya sevgiyi katarak sonucun güzel olduğunu açıklayan en güzel cevaplardan biri bu bence.

Sözün özü, çabanızdan çıkar sağlayın hayatınıza, aynı zamanda sevginizi katın çabalamak istediğiniz her duruma, o an ne kadar sıkıntılı olursanız olun durumun sonunda, olacak olan şeyden daha çok durumdan keyif almaya, size öğrettiği şeylere bakın. Sonuç olumsuz olsa bile hayatınıza bir tecrübe daha katmış olacaksınız. Eğer üzerine de yapılan işe olan karşı duygunuz veya partnerinize olan sevginiz eklenirse zaten bu durumdan iki kat daha kazançlı çıkmış olursunuz. Yine de değse de değmese de o çaba sonucunda kazananın siz olacağınızı unutmayın. Bunu görmezden gelmeyin. Öncelikle çabadayken aldığınız derslere değer verin daha sonra bir işe, kişiye, dostunuza, eşinize karşı olumlu duygular içerisindeyseniz sonucu ne olursa olsun çabalamaktan vazgeçmeyin. Üniversite sınavını kazanmasanız bile o çabanın size kattığı duygu ve düşünceleri not alın. Bunlardan ders çıkarın. Hayaller varsa önünüzde buna olan engelleri bile kendinize uğraş olarak görün. Engel olarak adlandırmayın. Son olarak ne demiş Sezen ablamız,

‘Ne hayal, ne de gerçek

Engel mi kanatlanmadan uçmaya?’

Umarım bu yazı stresli zamanlarınızı bir nebzede olsun hafifletmiştir, sevgiler 🙂