İnsan Mıyız ?

Ben bir kadınım ah hayır ben bir erkeğim. Ben bir işçiyim özür dilerim ben bir diş hekimiyim. Henüz 20 yaşındayım belki de 10 yaşında bir çocuğum. Peki nereli miyim? Bir Fransız, bir Kübalı, bir Türk belki de bir Bangladeşliyim. Dinimi, siyasi görüşümü de merak edersiniz belki çünkü bunları da öğrendikten sonra zihninizdeki kategorilere beni yerleştirmek daha kolay olur sizler için. Oysaki hepimiz tek bir kategoriden ibaretiz, evet kategorinin başlığı tıpkı bir belgeselde de ele alındığı gibi İNSAN. Hepimiz insanız. 

Yazıma etkilendiğim belgeselden yola çıkarak devam etmek istiyorum. İnsan belgeselini izleyip sonuna geldiğimde ekranda ne çok yüz görmüştüm her biri birbirinden farklı. Yaşadıkları, yaşayamadıkları, arzu ettikleri, korktukları birbirinden farklı onlarca yüz. Ekrana uzun bir süre baktıktan sonra keşke dedim keşke bir sonraki anlatıcı ben olsaydım. Ne çok şey söyleyip anlatmak isterdim. Ama şimdi bu yazımda, söyleyemediklerimi cümlelere dökmek istiyorum.  

Ben insanım tıpkı bu yazıyı okuyan sen gibi. Her türlü sınıflandırmaya karşıyım. Sen de ol, sende bizi birbirimizden ne sebeple olursa olsun ayırmalarına izin verme. Ben bir Psikolojik Danışman adayıyım insanları birbirinden ayırmak mesleğimden önce “insanlığıma” aykırı bir durum.  

Çağlar değişiyor, hayat şartlarımız değişiyor, meşguliyetlerimiz artıyor. Bunlarla uğraşırken hemen yakınımızdaki hayatları göremiyoruz taa ki biri suratımıza tokat gibi çarpana dek. Şu an da ortasında bulunduğumuz bir küresel sağlık sorunu ile karşı karşıyayız. Bundan aylar öncesine gidersek sadece belli ülkelerde nükseden bu durumu ne kadar ciddiye alıyorduk, hayatlarını kaybeden insanlara ne kadar üzülüyorduk? Sorun yanı başımıza gelene kadar, hayatını kaybedenler yakınlarımız olana kadar sorumun cevabı büyük bir muallakta kalıyor. Ama oysaki onlarda insan. Empati kurmamız neden bu kadar zorlaşıyor?  Kendimizden farklı bir kategoriye koyduğumuz için mi acaba? Ne kadar acınası varlıklarız oysaki görmediğimiz bir canlı dünyamızı tehdit edip bizleri küçük kutularımıza hapsedebiliyor. Ölümü bizlere daha yakın kılıyorken halen kimi kimden ayırıyoruz, kimi başkasından üstün tutabiliyoruz? 

21.yy da bazı şeylerin değişebildiğini kendimize gösterelim. Empati yeteneğimiz körelmeden keskinleştirelim. Kilometrelerce uzağa gitmeden hemen yan evimizdeki hayatları düşünelim duygularımızı açalım, paylaşalım yani demem o ki tek çatıda birleşelim. İNSANLIK çatısı. Ben elimde tek kiremitimle bekliyorum sizleri. Hadi gelin beraber sağlamlaştıralım çatımızı.  

Yazımı Montaigne’nin güzel bir sözüyle taçlandırıp noktalandırmak istiyorum. “Üstün sayılan insanlara yakından bakınca anladım ki, çoğu herkes gibi insandır.” Hepimiz eşitiz çünkü hepimiz insanız.